varlık fakiri

beklememek için yürümek o yolda. ve o hep boş olur diye bildiğin yolda. ve gerçekten de hep o boş olan yolda. bir gün gelir de sen yürümezsin sanki de yol geçer içinden bir şerit gibi üzerinde yaşadığın bütün hatıralarınla. geçip gitmek ağır gelir o gün o yolda. bilerek bitirmişindir son kuruşuna kadar o zaten hep az olan paranı. kendini yürümeye mecbur kılarsın, bütün toplu'lardan kaçtığın gibi ulaşımın da kaçarsın toplusundan. Beş parasızlığın olacak cebinde ve fakirliğin sanki düşünceyi de fakir kılarcasına düşünmeden yürüyeceksin eve gitmenin saatler alacağını bileceksin ama yürüyeceksin çünkü onu dahi düşünemeyeceksin. harcadığın beklemeleri ve beklentileri de atacaksın ceplerinden: bomboş yürüyeceksin. sen beklemişindir çünkü dolunayı, ve o gelmiştir. beklenileni bulunca yine de üzülmek yakışmaz o gün giydiğin o tek yakışıklı kıyafetine. olur ya... diyeceksin. olur ya bir gün kafanda beş kuruşluk bir fikir olur da yürümezsin belki. o virüsü atarsın kafandan önce kendini onun içinden çıkarıp. olur ya bir gün hayatın sana vermediğini de seversin, hayattan aldığını sevmek zorunda kalmazsın belki. hatta hayatının senden alınmasını bile izin vermek istemezsin. olur ya bir gözyaşı dahi olsa engeller çatlamışlığını gözlerinin. olur da bir nefret dahi olsa istersin. olur ya... bu kendin olmasın...