Susabilirsen çığlık çığlığa, Susmak bazen niyazin en büyüğüdür,

Benim söylemek için çırpındığım gecelerde,

Rüzgarlı bir güvertede deniz suyuyla, tel fırçayla yıkanmış branda bezinden gömlek gibiyken sırtımda keder; yerküre denen bu bir ömürlük meskeni,

dipsiz ve sessiz biz hüzne kapılmadan seyretmek mümkün müdür ?

‘Harflerin bir araya getirilmesiyle hikmet noktası bilinir mi,

konuşalım lakin sözden ne çıkar ?’ dedim.

Kulakların duy dediği sese eğildim:

-Hiç.

Sonra sustum.

Doldurdum heybeye harfleri olur da bir gün yüreğe duy derler.

Hazan sarısı son baharları,

ana kucağını kıskandıran kuş cıvıltısını,

kalbine katran karası bulutların uzanamadığı çocukları müjdeler;

varlık iddiasını alırlar dilden.

Verirler insanoğluna hüviyetinin özünü.

Bilirim ancak o vakit başlar gönül konuşmaya cananıyla can-ı gönülden.

Niyazim nerden gelip nereye gittiğimize.

Belli iken bilinmez, aşikarken görülmeze;

Adı AŞK.